skip to main |
skip to sidebar
Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου
Country : South Korea - Japan
ΥΠΟΘΕΣΗ
Ένας διαρρήκτης μπαίνει σε σπίτια την ώρα που λείπουν οι ιδιοκτήτες τους όχι για να κλέψει υλικά αγαθά, αλλά για να «απολαύσει» για λίγες μέρες τις ανέσεις τους. Όμως, σε ένα από αυτά θα τον «πιάσει» μια σύζυγος που κακοποιείται (κυρίως ψυχολογικά) από τον άντρα της.
Η ταινία μοιάζει στο στυλ αρκετά έως πολύ με το Άνοιξη, Καλοκαίρι ... και Άνοιξη. Συγκεκριμένα, οι διάλογοι είναι κι εδώ περιορισμένοι και τα πρόσωπα των ηθοποιών αναλαμβάνουν κυρίαρχο ρόλο. Οι δύο πρωταγωνιστές δεν ανταλλάσσουν λόγια, παρά μόνο ματιές, κάτι που είναι αρκετό για να επικοινωνήσουν. Ο Kim Ki-Duk δίνει τον πρώτο λόγο στις ερμηνείες και σκηνοθετεί απλά, αλλά χωρίς να γίνεται κουραστικός καθώς οι εικόνες του είναι για μια ακόμη φορά μαγευτικές. Οι λιγοστοί διάλογοι δε συνεπάγονται μια αργή σε ρυθμούς ταινία. Αντίθετα, χάρη στο ευέλικτο μοντάζ το έργο κυλάει χωρίς να κουράζει το θεατή. Επιπλέον υπάρχει μια δόση χιούμορ η οποία το καθιστά πιο ανάλαφρο από τις προηγούμενες σκηνοθετικές δουλειές του και εν μέρει βοηθά και τη ροή του έργου.
Το σενάριο αποτελεί το δυνατό χαρτί της ταινίας. Ειδικότερα, αναφέρεται στην αποξένωση, την απομόνωση και την έλλειψη επικοινωνίας που υπάρχει στις ανθρώπινες σχέσεις. Ακόμη, η ανάγκη των ανθρώπων να ξεφύγουν από ορισμένες δύσκολες καταστάσεις γίνεται εμφανής. Διακρίνουμε, επιπλέον, μια δόση αισιοδοξίας στη συγκεκριμένη ταινία, γεγονός που αποτελεί ευχάριστη έκπληξη καθώς οι προηγούμενες ταινίες του σκηνοθέτη ήταν κυρίως απαισιόδοξες.
Ο τίτλος μπορεί να φανεί παράξενος, ωστόσο ο ίδιος ο σκηνοθέτης εξήγησε τη σημασία του. Συγκεκριμένα, 3-Iron ονομάζεται το πιο δύσκολο στο χειρισμό μπαστούνι του γκολφ. Οι περισσότεροι παίκτες αποφεύγουν να το χρησιμοποιήσουν, ενώ όσοι καταφέρνουν να το χειρίζονται σωστά θεωρούνται «εκλεκτοί» ή πολύ δυνατοί, γενικότερα. Επίσης στην Κορέα η ταινία προβλήθηκε ως Empty House (Άδειο Σπίτι) γιατί ανησύχησαν μήπως ο κόσμος δεν καταλάβει την ερμηνεία που είπαμε παραπάνω για το 3-Iron.
Η υποβλητική φωτογραφία ξεχωρίζει από την πρώτη στιγμή και τονίζει τα όσα παρακολουθούμε στην οθόνη. Ωστόσο και σε αυτό το έργο δε λείπουν ορισμένες βίαιες σκηνές που μπορεί να μην είναι τόσο σοκαριστικές όσο σε προηγούμενες δουλειές του σκηνοθέτη, ωστόσο θα προτιμούσαμε να έλειπαν. Η μουσική της ταινίας «δένει» με τα γεγονότα και τα κομμάτια που ακούγονται είναι μελωδίες απαλές, συγκινητικές που μένουν στη μνήμη του θεατή.
(copy: www.cinemascope.gr)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου